Brannen

<p>"Jon kom tumlande ut av huset.</p><p>Det hadde ringt. Meir visste han ikkje. Han hadde òg lenge kjent at det ville ringe eingong. Likevel var det hardt og uventa."</p><p>Slik lyder opningslinjene. Tarjei Vesaas skreiv romanen rundt 1960, i skuggen etter første verdskrigen, og med atomkappløpet som trugande horisont. Til forleggaren Harald Grieg forklarte han boka slik:</p><p>"Brannen står for eit bilete av den moderne verden, riden av demonane, lidenskapen, nag, sadisme, aggresjonar – mange slags løynde og halvløynde eldar, så brannen lurer under overalt, og kan loge opp som brennande hestehovud i lause lufta. Den unge Jon blir vekt til medvet om alle desse ulykkene, så han må gå ut, og på augneblinken blir han oppsøkt og innblanda i alt det rådlause."</p><p>Eit symboltungt varselrop til menneska som dessverre ikkje er mindre aktuelt 60 år seinare.</p>